Wzniosłe miejsce pielgrzymek

Kościół Sacré Cœur na Montmartre w dniu konsekracji (16 października 1919) otrzymał tytuł „Bazyliki”.
Oznacza to, że jest miejscem specjalnie przeznaczonym do pielgrzymowania, sanktuarium, gdzie nieustanna modlitwa przyciąga każdego roku tysiące pielgrzymów z całej Francji i świata.

Całe nasze życie jest długim marszem w czasie i przestrzeni, zaczyna się on przy naszych narodzinach i dopełnia w życiu wiecznym, w spotkaniu z Bogiem.

Pielgrzymka wymaga od nas konkretnego zaangażowania i często wysiłku dodatkowego, który jest wyrazem naszego trudu w nawracaniu i wewnętrznym zaangażowaniu w naśladowaniu Chrystusa.

W istocie, sam Chrystus dopełnił wielokrotnie w swym życiu pielgrzymkę do Świątyni w Jerozolimie. W ten sposób pokazuje ważność takiego zaangażowania każdemu z nas.

„Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem!” (Św. Mateusz 11, 28-30).

„Każdy pielgrzym, nawet najbardziej nieuważny, musi odczuć, że ma swoje miejsce w Kościele, gdzie nikt nie jest zbyteczny, i że Pan czasów pewnego dnia połączy wszystkie swoje rozproszone dzieci, pozwalając im przejść z sanktuariów ziemi do tego w Niebie...

Chciałbym nazwać te miejsca, które są sanktuariami, „oazami Kościoła”. Oaza jest miejscem, gdzie woda płynie w sposób bardzo obfity, gdzie można się wzmocnić po drodze, zmęczeniu, słońcu, na pustyni. Nie jest tak, że nie ma wody gdzie indziej (jest ona wszędzie), ale są to miejsca głębokiego wzmocnienia, obszary piękna, gdzie wzmacnia się nadzieja, gdzie jeszcze wznawia się życie, aby odpocząć, nabrać sił.
Są to sanktuaria, miejsca atrakcji, miejsca głębi, które stanowią przesłanie poprzez swoje bogactwo, swoją historię: historię nadzwyczajną, historię pokoleń, ludów, które wyrażały najdroższe wartości swych serc, źródła ich tradycji.

Jak to miejsce, gdzie się znajduję, na początku swej posługi, które jest sanktuarium tak drogim i o wielkim znaczeniu w historii wiary i krótkiej historii Francji.

Praca w sanktuarium to gromadzenie rozproszonych dzieci Bożych, wezwanych w sanktuariach do wspólnego wychwalania, gdzie w tym właśnie miejscu Ojciec, który jest w Niebie, nas wzywa, który ciągle tu przebywa, jako dobry Ojciec, który na nas czeka, aby nas przyjąć, nas przytulić, nas podnieść...

Po pierwsze, jest miłosierdzie Boże, które objawia się w Jezusie. Miliony pielgrzymów, którzy przekraczają każdego roku próg kościoła, doświadczają tego. Kroczymy ku Jezusowi... Należy dążyć do tego, aby ludzie naprawdę spotkali Chrystusa. Istotne jest, aby Pana spotkać, aby Jego słowo było obfitym deszczem, aby przyszło Jego przebaczenie. Tak, w waszych sanktuariach, jesteście Jego świadkami, szczególnie poprzez celebrację Eucharystii i sakramentu pojednania. Moc Zmartwychwstałego działa w waszym życiu i prosi jedynie o komunikowanie się z tymi wszystkimi, którzy są na waszej drodze. Jest to dzieło Boga.

Sanktuarium jest znakiem zjednoczenia całej rodziny Bożej. Jak wiecie, słowo „pielgrzymować” pochodzi z łacińskiego: „per agros ire”, iść przez pola. To czas zmęczenia, aby dojść do celu, którego się szuka. To obraz naszej drogi na ziemi i jedności tych wszystkich, którzy nią kroczą...

(Sanktuarium powinno) być obrazem Ojca przyjmującego, który pomaga każdemu poczuć się jako ten zasiadający przy stole Pana, aby dzielić się winem i radością, rodzinnym winem miłości”.

Fragment homilii Jego Ekscelencji Arcybiskupa Luigi VENTURA, Noncjusza apostolskiego Francji, w Bazylice Sacré-Coeur na Montmartre, 18 stycznia 2010.